De laatste loodjes...

De afgelopen paar weken is er weer een hoop gebeurd, en nog een klein weekje te gaan en dan is ons project hier alweer afgelopen. Het wordt nog een druk laatste weekje, maar ik zal eerst even bij twee weken geleden beginnen.

We hadden de training voor donderdag 10 april helemaal af, stonden op het punt om richting de school te vertrekken om de laatste voorbereidingen ter plekke te treffen toen we een telefoontje kregen van de directrice dat het niet door kon gaan. Wat blijkt, zij had vlak daarvoor een telefoontje gekregen van MINED (ministerie van educatie) dat er een belangrijke meeting was voor alle docenten, moesten ze om 11 uur heen (het was half 11 toen ze belde). Ze baalde daar erg van, want wilde het liefste de training door laten gaan, maar de meeting was erg belangrijk. Toen maar afgesproken dat we de maandag na de vakantie de training zouden inhalen.
We moesten toch naar schooltje om nog met de schilder af te spreken die de lokalen zou gaan schilderen. Toen we rond 12 uur op school aankwamen waren alle docenten en directrice er nog... Beetje vreemd. Maar om half 1 vertrokken ze dan toch richting de meeting.
Wij hebben onze middag maar nuttig besteed aan het plannen van de schilderingen in de lokalen (in ieder klaslokaal laten we een grote educatieve schildering aanbrengen).

Vrijdag 11 april nog een dagje hard gewerkt en toen was het VAKANTIE!
SAMANA SANTA zoals het hier heet, is een groot feest hier in Nicaragua. De mensen hier zijn best gelovig en vieren het paasfeest erg groot. En de week daarvoor is er voor veel vakantie. Dus ook voor ons, aangezien de school gesloten is. En Wout en ik hadden besloten om er lekker een weekje met z'n tweetjes op uit te gaan.
Dus vrijdagmiddag zaten we om 3 uur klaar op het vliegveld te wachten op onze vlucht. Toen het vliegtuig er eindelijk was mochten alleen de nummers 1 t/m 7 instappen, Wout en ik waren nummer 8 en 9... Hmmm, hopelijk komen we nog wel weg deze dag! Maar ze verzekerden ons dat er over 15 minuten een ander vliegtuig zou komen.
En ja hoor, een kwartier later zaten we in het vliegtuigje, met ons tweetjes (en natuurlijk ook nog 2 piloten). Onze privéjet! Was erg leuk, je zit recht achter de piloten, kunt zo hun apparatuur zien, een praatje met ze voeren en door de voorruit kijken. Een uurtje later waren we in Managua geland. Daar een hotelletje opgezocht en de volgende ochtend met de bus naar Somoto. De bus van 9.45u zat helaas vol en dus moesten we wachten op de bus van 12.45u.
Toen maar even rond gelopen op de markt en in de omgeving en op het busstation maar een boekje gelezen, muziek geluisterd en rond gekeken.
In de middag eindelijk in Somoto aangekomen, opgehaald door Henry, onze gastheer voor de komende dagen. We sliepen in een klein guesthouse vlakbij de canyon een eindje buiten het dorp.
Zondagochtend op tijd op om aan onze canyontrip te beginnen. Door het droge seizoen was de waterstand niet erg hoog en moesten we ook regelmatig een stukje lopen. Maar we konden ook regelmatig een stuk zwemmen en van verschillende klifs afspringen. Dus dat maakte het allemaal goed. Onze hoogste sprong was 15 meter hoog! Echt gaaf.
Rond 3 uur waren we weer terug en de rest van de middag heerlijk genoten in een hangmat.
Maandagochtend gingen we 3 uur paardrijden, erg leuk om te doen, maar ook erg spierpijnverwekkend! Onze benen werden behoorlijk gepijnigd, bij mij was het vooral lastig dat de beugels niet korter konden waardoor ik op mijn tenen in de beugels moest staan om een beetje tegendruk te geven... Mijn paard was ook niet altijd even handig, struikelde regelmatig waardoor ik dan weer schrok... Dus een indrukwekkend ritje was het wel, met mooi uitzicht!
In de middag op weg naar Leon, we hadden namelijk een tocht geboekt voor dinsdag en woensdag, het beklimmen van vulkaan El Hoyo! Dus om half 6 waren we in Leon en moesten we meteen door naar het reisbureau aangezien dat om 6 uur sloot. Heel handig dat ze ons niet verteld hadden dat ze net verhuisd waren naar een andere locatie… Maar uiteindelijk gevonden en de tocht besproken. Probleem was wel dat er een week daarvoor een aardbeving was geweest waardoor er uitbarstingsgevaar was bij sommige vulkanen. Dus dat was nog even afwachten. Later op de avond kregen we inderdaad te horen dat Cerro Negro gesloten was, dus we konden niet volcanoboarden. Hierdoor konden we wat langer uitslapen en gingen we meteen El Hoyo op.
Maar nog eerst de avond in Leon doorgebracht. In een straat lagen prachtige schilderijen gemaakt van gekleurd zaagsel, verschillende religieuze afbeeldingen, maar wel mooi om te zien. Later op de avond zagen we een processie rondtrekken met veel muziek en de mensen dragen dan grote platen waarop dan een Jezus of Maria staat. Een van de vele optochten die we deze week nog zouden zien.
In de ochtend onze tas inpakken, aangezien we overnachten op de vulkaan moesten we ook tenten en slaapzakken mee en eten voor 2 dagen. Dus we hadden ieder zo’n 15 kilo baggage bij… We waren met z’n vieren, wij 2 + 2 gidsen. Vol goede moed de vulkaan op. De goede moed was wel erg handig, aangezien de klim omhoog mij best wel zwaar viel. Door los zand, met 15 kilo bagage, berg op (wat toch al niet mijn sterkste kang is) + de flinke spierpijn van het paardrijden de vorige dag, dat kostte een hoop energie. Maar ook ik ben uiteindelijk boven gekomen, zij het met wat extra rustmomenten! :)
Eenmaal boven ons kampement opgezet (vlak voor het einde hebben we nog wat hout verzameld voor ons kampvuur voor het avondeten). Toen zijn we de laatste punt van de vulkaan nog opgelopen om daar te genieten van de zonsondergang. Deze was vrij snel, ongeveer halverwege de lucht ging de zon onder achter de wolken… Maar was toch een mooi uitzicht.
Daarna werd er op het kampvuurtje heerlijke pasta voor ons klaargemaakt en hebben we lekker gegeten. Het begon ondertussen erg bewolkt te worden, waardoor we af en toe in het pikkedonker zaten ondanks de volle maan en kregen we zo nu en dan even wat flinke druppels te verduren, de regen zette gelukkig niet heel erg door.
De volgende ochtend op tijd op voor zonsopgang, maar helaas was het te bewolkt om ook maar een zonnetje te zien. Dus dat was dan weer jammer. Maar na ons ontbijtje de spullen ingepakt en weer op weg naar beneden vertrokken. De tassen ondertussen een stuk lichter aangezien een groot deel van het eten en drinken op was. Een pittige afdaling met veel losse stenen, maar tussendoor gelukkig nog wel kunnen genieten van het uitzicht! Beneden aan de voet van Monotombo was een prachtig kratermeer waar we heerlijk gezwommen hebben en lekker uitgerust. En waar we ons eindelijk konden wassen na 1,5 dag wandelen in de zon. Ik zal maar zo zeggen: daarna was ik weer een stukje minder bruin ;-).
Na onze pauze weer de schoenen aangetrokken, wat nogal pijnlijk was aangezien ik hier en daar wel een blaar had opgelopen…
Donderdag hebben we een heerlijk rustdagje genomen in Leon. Op ons gemakje de stak rondgekuierd. (heel erg op ons gemakje, aangezien we onze voeten + benen aan alle kanten voelden…).
Vrijdagochtend gingen we op tijd op weg naar Granada, omdat het pasen was zou er minder vervoer zijn, maar na een half uur op het busstation wachten was ons busje vol om naar Managua te vertrekken, en daar troffen we bijna meteen de aansluiting naar Granada, dus om half 11 waren we al in dat stadje. Hotelletje gezocht, aangezien alles wat in de lonely planet stond vol zat, zijn we maar lopend op zoek gegaan naar een ander plekje. En gelukkig ook een leuk plekje kunnen vinden. Die middag hebben we nog rustig aangedaan. We hebben een paardenkar genomen voor een tochtje door de stad. De gids had allerlei leuke verhalen over de geschiedenis van de stad en welke belangrijke mensen er allemaal gewoond hadden.
Zaterdag hebben we een tour genomen naar Masaya, de volgende vulkaan. Dit keer een luie tour met een busje die ons gewoon de berg opreed. Daar van het uitzicht genoten, een poging gedaan in de krater te kijken, maar vanwege de zwaveldampen was daar weinig te zien. We zijn nog een interessant museum in geweest waar we weer wat geleerd hebben over vulkanen. Daarna nog naar de culturele markt geweest waar alle souvenirtjes verkocht werden, dus daar heerlijk rondgesnuffeld. Toen werden we gebracht naar Catarina, wat een mooi uitzichtpunt is voor Laguna Apoyo. Dat is een meer dat ontstaan is nadat een vulkaan is ingestort. Hier hebben we heerlijk geluncht en daarna kregen we nog te zien hoe ze hier potten en andere spulletjes bakken van klei. Was grappig om even te zien.
Toen was het alweer zondag, laatste dag van onze vakantie. Nog even heerlijk een dagje aan het water gelegen en helemaal niks gedaan, behalve lekker rustig een boekje lezen, af en toe wat zwemmen en wat lekkers te eten halen bij een van de vele karretjes die daar staan. Kortom, een heerlijk laatste dagje dus!

Maandagochtend vanuit Granada de taxi genomen naar Managua, om daar op het vliegtuigje te stappen naar Puerto Cabezas. Waar we meteen weer aan het werk moesten. Om half 12 waren we geland, en om 12 uur zaten we in de taxi naar de school om daar training 8 te geven, die we moesten inhalen van voor de vakantie.
Omdat het een andere dag was dan normaal, en blijkbaar hadden de docenten de ochtend nog vrij gekregen, waren er uiteindelijk maar 7 docenten. Maar genoeg om de training te geven, dus dat hebben we vol enthousiasme gedaan.
Onze 4e teamlid is ziek, dus heeft besloten per direct met het project te stoppen. Erg balen omdat we het nu erg druk hebben, moeten nog wat verslagen afmaken en kunnen haar daar goed bij gebruiken aangezien zij als beste Spaans spreekt. Dus werken we maar met z’n 3en gestaag verder.
Deze week hard gewerkt aan de verschillende verslagen + de laatste training. We moeten nog een docentenhandleiding maken waarin we alle theorie verwerken die we de afgelopen weken behandeld hebben. We hebben per week al een handleiding gemaakt, maar nu moeten deze samengevoegd worden met wat extra informatie en dat is een hoop werk. Daarnaast moeten we ook nog een handleiding maken voor het educatie team van volgend jaar, met onze werkmethodiek en tips etc voor het volgende project. We zijn nog hard bezig geweest met het in elkaar zetten en vertalen van de laatste training. En tot slot hebben we ook nog een beetje geschilderd in de school. We zouden samen met de docenten wat dingen gaan schilderen, we hadden een schilder ingehuurd om de schetsen te tekenen die we met de docenten konden verven. Maar de schilder kwam niet opdagen in de ochtend en tegen de tijd dat hij er was was het al laat. Dus nu maar afgesproken dat de schilder het zelf afmaakt. Het zou gisteren af zijn, maar was het nog niet helemaal, dus vandaag maar weer afwachten....

Gisteren hebben we dus de laatste training gegeven en ik kan je zeggen dat het een fantastische afsluiting was. Als eerste hebben we een quiz gedaan over alle onderwerpen die we behandeld hebben. De docenten moesten er even inkomen (kennen volgens mij het principe niet heel goed van A, B, C en D antwoorden), maar waren daarna laaiend enthousiast en deden fanatiek mee. Het tweede gedeelte zou Irma (de directrice) een docentenmeeting doen. De afgelopen twee weken heb ik regelmatig met haar gesprekken gehad over hoe je zo’n meeting kunt houden, waar je op moet letten etc. Irma heeft vaak de neiging om tijdens de meeting een half uur lang te praten over wat de docenten allemaal anders moeten doen etc. Dus ik heb haar geprobeerd bij te brengen om de docenten zelf te laten nadenken, niet alles te zeggen, maar hun eigen verantwoordelijkheid aan te spreken. En echt, ze heeft mijn verwachtingen overtroffen.
Het begon met 10 minuten vertellen over op welke manieren de docenten hun vriendelijkheid en respect moeten tonen naar anderen. En de moed zonk mij bijna in de schoenen, want ik zag haar al de hele meeting lang zo voor de groep staan. Maar, ik was te vroeg met mijn conclusie, want daarna verdeelde ze de docenten in 3 groepen van 3, en kregen ze een casus/ opdracht om in de groepjes te bespreken. Toen de tijd voorbij was (moest haar wel even herinneren aan de tijd), gingen ze eerste en liedje zingen, op de melodie van: if you’re happy and you know it. Alleen had ze de tekst aangepast aan het onderwerp, dus als je vriendelijk bent geef je de ander een hand, glimlach je etc. Echt super leuk gedaan. Daarna moest het eerste groepje hun casus voorlezen en die gingen ze toen met z’n allen naspelen en moesten zee en oplossing bedenken. Nou dat was echt geweldig om te zien. Iemand speelde de docent, twee ouders, de directeur, een bemiddelaar en een groepje kinderen. De docent had een probleem met 1 kind en had dat naar huis gestuurd en de ouders gingen verhaal halen. Tijdens het toneelstukje moesten ze samen tot een oplossing komen. Daarna werd dit nog nabesproken met de gehele groep.
Het supertoffe hieraan is dat we nu echt gezien en gemerkt hebben dat de docenten en Irma echt hebben opgelet tijdens de trainingen en de dingen die ze gezien hebben kunnen toepassen in hun eigen situatie. Deze liedjes, en de casussen zijn ook dingen die wij hebben gebruikt om hun dingen uit te leggen, dus echt super dat Irma die nu ook gebruikt om dingen over te brengen. Dit is een heel mooie afsluiting van onze trainingen en een bevestiging dat we de docenten hier echt wat hebben bijgebracht en ze hun eigen onderwijs blijvend kunnen verbeteren. Dat het niet allemaal in een keer weg is wanneer wij dadelijk vertrekken, maar dat ze elkaar blijven helpen hun problemen samen op te lossen.

Nu weer hard aan het werk voor de laatste documenten en maandag de grote opening van de school. En dan is het alweer bijna klaar. Dinsdag en woensdag wordt opruimen van de bouw en het huis, donderdag in de bus naar de jungle, waar ik nog 2 dagen zal verblijven. En zondag zal ik weer afscheid moeten nemen van Wout om terug te reizen naar Puerto waar ik maandag naar Managua vlieg om vanuit daar weer richting huis te gaan. Maar eerst nog even een weekje samen genieten van onze tijd hier!

Adios. Kim