Historische + politieke geschiedenis(lange versie)
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Kim
06 April 2006 | Nederland, Venlo
Geschiedenis
De vroege historie
Het moderne Ghana werd ten minste 300.000 jaar geleden al bewoond door mensen, zo blijkt uit archeologische vondsten. Als gevolg van handel met de vorstendommen uit de Sahel, vond er vanaf ongeveer 1000 na Chr de eerste verstedelijking plaats. Ofschoon het huidige Ghana naar verwachting al inwoners had in de vroege historie van de mensheid, bestaat de moderne bevolking van Ghana als gevolg van handelsrelaties uit afstammelingen van immigranten uit andere delen van West Afrika. Deze immigranten hebben naar alle waarschijnlijkheid de lokale "aborigines" uitgeroeid in plaats van met ze te mengen.
Alle afzonderlijke nederzettingen in het vroegere deel van West Afrika dat nu Ghana wordt genoemd mogen wel een grote invloed op elkaar hebben gehad, in de tijd dat de eerste Europeanen arriveerden aan de kust echter, kon men onmogelijk spreken van Ghana als één consistent geheel. Op dat moment bestond het gebied uit afzonderlijke koninkrijkjes, die ieder werden bestuurd door eigen "chiefs" (stamhoofden) en die er ieder hun eigen geloof op na hielden. Deze koninkrijken zullen wel degelijk met elkaar in contact zijn geweest, maar dat heeft zich waarschijnlijk beperkt tot de handel en het voeren van stammenoorlogen.
Europese inmenging
In 1415 waren de Portugezen de eerste Europeanen die het 'oude Ghana' ontdekten. In de literatuur wordt het 'oude Ghana' vanaf deze periode, om begrijpelijke redenen meestal aangeduid met (de) 'Goudkust'. Nadat de Engelse, Nederlandse, Deense en Franse handelaars in de zeventiende eeuw in de Goudkust arriveerden, werd het gebied het centrum van de Europese handel in West-Afrika. De handel werd gekenmerkt door grote rivaliteit tussen de handelaars uit de diverse Europese landen.
Het feit dat de Europeanen de Goudkust kozen als centrum van hun handel met dit deel van Afrika, wordt verklaard door de aanwezigheid van natuurlijke havens waar goed verdedigbaren forten konden worden opgetrokken en de nabijheid van goudvoorraden. Hoewel de Portugezen de Goudkust in de zestiende eeuw domineerden nam hun invloed in het verloop van de decennia gestaag af, waarna hun positie werd ingenomen door de Nederlanders en de Denen. In deze periode beperkte de Europese invloed zich nog voornamelijk tot de kuststreek, waar de forten dienden als basis van waaruit werd gehandeld in vooral goud.
Al voordat de Britten in 1665 het monopolie verwierven op de slavenhandel, zijn er vermeldingen van slavenhandel, evenwel in een andere vorm. Het ging om kleinschalige handel met lokale 'chiefs', die de goudhandel geenszins mocht belemmeren. Het fenomeen slavenhandel bestond overigens al lang voordat de Europese mogendheden hun intrede deden. Diverse Afrikaanse dreven reeds handel in mensen, hetgeen de Europese slavenhandel vergemakkelijkte. Tijdens de grootscheepse slavenhandel zorgden goed georganiseerde rooftochten voor verwoesting van vele lokale gemeenschappen in het gehele land. Het volledige West-Afrikaanse binnenland verwerd tot het jachtterrein van mensenjagers. Vele mensen stierven tijdens de 'strooptochten' en in de gevechten met geweren gewapende Europeanen. Daarnaast stierf vrijwel de helft van alle geschatte twaalf tot twintig miljoen Afrikanen, die als menselijke vracht naar de andere kant van de Atlantische Oceaan werden verscheept, tijdens de vijf weken durende reis stierven. Hierbij dienen ook nog eens de mensen te worden opgeteld, die de reis vanuit de binnenlanden naar of het aansluitende verblijf in de forten niet overleefden. Deze gruwelijke praktijken hielden zelfs niet op toen de slavernij officieel werd afgeschaft in het begin van de negentiende eeuw en gingen zo illegaal nog decennia lang door.
Britse overheersing
In de navolgende jaren trachtten de Britten de Goudkust te koloniseren. Het was een tijd waarin stammenstrijd over de handelsmonopolies en de oorlogen tussen de Fante en de Ashanti oplaaiden. Vanaf het jaar 1902 vormde het gehele moderne Ghana, de 'Gold Coast Colony' die in handen was van de Britten. Deze kolonie werd geregeerd via het systeem van indirect bestuur, hetgeen betekent dat de traditionele chiefs het lokale bestuur vormden onder supervisie van de koloniale administrator. De Britten legden het land tal van Engelse mores op, zetten het onderwijssysteem op poten, introduceerden een nieuwe taal en gaven het land haar huidige grenzen. Grenzen die niets te maken hebben met de geschiedenis van het gebied en leefgebieden van verschillende stammen doorkruisten.
Na de Tweede Wereldoorlog (WOII), waarin 65.000 Afrikaanse 'vrijwilligers' uit de Goudkust voor de geallieerden vochten ontstaat er steeds meer weerstand tegen de kolonisator. De oorlogsveteranen voelen zich bedrogen door de Britse regering, omdat zij haar anti-imperialistische en democratische beloftes introk, die zij had gemaakt toen de vrijwilligers naar het front werden gestuurd. Gesteund door de oorlogsveteranen, startten de pan-Africaanse beweging en de nationalisten onder leiding van Dr. Danquah en Dr. Nkrumah een campagne voor onafhankelijkheid.
Onafhankelijkheid
Onder invloed van de onafhankelijkheidsbeweging die na de Tweede Wereldoorlog in Afrika opsteekt en als gevolg van verschillende interne gebeurtenissen krijgt Ghana op 6 maart in 1957 uiteindelijk haar onafhankelijkheid. Als eerste van Afrika. Vanaf dit moment werd Ghana geregeerd door afwisselend democratische regeringen dan wel door militairen gesteunde coups. De laatste persoon die via een coup aan de macht kwam was Jerry J. Rawlings. Hij leidde van 1982 tot 1992 een militair regime en werd later de democratisch gekozen president. Met zijn NDC (National Democratic Congres) zwaait hij tot 2000 het scepter over Ghana. Rawlings is razend populair en heeft Ghana veel voorspoed gebracht. Toch verliest de NDC in de verkiezingen van december 2000 de macht. Rawlings mag zich na twee herverkiezingen volgens de grondwet niet nogmaals verkiesbaar stellen en zijn opvolger prof. Atta Mills legt het af tegen de NPP (New Patritic Party) van John A. Kufuor.
De verkiezingen zijn een mijlpaal in de geschiedenis van Afrika vanaf WO II. Ghana is het eerste land waarin een landsbestuur op democratische wijze de macht overdraagt aan een nieuwe regering. De trots over dit feit wordt nog eens versterkt door het feit dat onlusten en daadwerkelijke spanningen uitblijven. Ghana lijkt op de goede weg en Kufuor start zijn beleid van ‘positive change, to build the nation’. De nieuwe regering slaagt er gestaag in overzeese contacten te herstellen en start grootschalige privatiseringen. De economie is echter kwetsbaar en de cedi, de Ghanese munt, is uiterst zwak. De nieuwe regering heeft nog een lange weg te gaan, zelfs na de herverkiezing in 2004.
In tegenstelling tot de zo trieste traditie van zo vele Afrikaanse landen is het aantal gewelddadige coups en bloedige militaire schrikbewinden zeer beperkt. Zoals de aard van de Ghanees is ook het politieke leven redelijk gemoedelijk Ghanezen zijn uiterst politiek geïnteresseerd. Een busritje gaat niet voorbij zonder heftige politieke discussie en iedereen lijkt er wel verstand van te hebben.
Op dit moment wordt het land geregeerd door de New Patriotic Party (NPP) onder leiding van president John Agyekum Kufuor. Hij nam in 2001 het roer over van de populaire luitenant Jerry J. Rawlings, na voor Afrika historische verkiezingen. Het is voor het continent de eerste maal dat een landsbestuur op democratische wijze de macht overdraagt aan een nieuwe regering.
De NPP is een op liberale leest geschoeide partij, die inzet op privatisering en efficiënter overheidsbeleid. De partij wordt in belangrijke mate geleid door mensen afkomstig uit het zakenleven. De start van Kufuor lijkt een voorspoedige. Hij krijgt veel krediet en de mensen zijn toe aan een nieuwe leider na 20 jaar Rawlings. Er is veel vertrouwen dat de gepredikte “positive change” haar vruchten snel zal afwerpen. Het economisch tij zit echter tegen. De nationale munt is uiterst zwak en de buitenlandse schulden zijn torenhoog. Na enkele maanden verklaart Kufuor Ghana HIPC (Highly Indepted Poor Country). Dit houdt in dat het land erkent dat zij haar schuldenlast niet meer kan terugbetalen. Natuurlijk is dit geen plotse ontwikkeling, maar een erfenis uit het verleden, maar het krenkt veel Ghanezen in hun trots en vertrouwen in de economie. Voordeel van de HIPC-verklaring, is dat aflossing en rentelasten minder worden. Nadeel is een sterk afgenomen vertrouwen in het land door financiers als de Wereldbank, het IMF en donorlanden. Kufuor staat voor een zware taak.
Daar komt bij dat de regering in haar eerste regeringstermijn van vier jaar tot drie maal toe genoodzaakt is de olieprijs te verdubbelen. Ook dit is een nalatenschap uit eerdere jaren, maar het zorgt voor flinke onrust, enorme prijsstijgingen en inflatie en een dalend vertrouwen in de regering. De verwachting is dat Kufuor na zijn herverkiezing in december 2004 de tweede termijn zal gebruiken voor populairder maatregelen om daarmee hopelijk de economie te sterken en het vertrouwen terug te winnen.
De vroege historie
Het moderne Ghana werd ten minste 300.000 jaar geleden al bewoond door mensen, zo blijkt uit archeologische vondsten. Als gevolg van handel met de vorstendommen uit de Sahel, vond er vanaf ongeveer 1000 na Chr de eerste verstedelijking plaats. Ofschoon het huidige Ghana naar verwachting al inwoners had in de vroege historie van de mensheid, bestaat de moderne bevolking van Ghana als gevolg van handelsrelaties uit afstammelingen van immigranten uit andere delen van West Afrika. Deze immigranten hebben naar alle waarschijnlijkheid de lokale "aborigines" uitgeroeid in plaats van met ze te mengen.
Alle afzonderlijke nederzettingen in het vroegere deel van West Afrika dat nu Ghana wordt genoemd mogen wel een grote invloed op elkaar hebben gehad, in de tijd dat de eerste Europeanen arriveerden aan de kust echter, kon men onmogelijk spreken van Ghana als één consistent geheel. Op dat moment bestond het gebied uit afzonderlijke koninkrijkjes, die ieder werden bestuurd door eigen "chiefs" (stamhoofden) en die er ieder hun eigen geloof op na hielden. Deze koninkrijken zullen wel degelijk met elkaar in contact zijn geweest, maar dat heeft zich waarschijnlijk beperkt tot de handel en het voeren van stammenoorlogen.
Europese inmenging
In 1415 waren de Portugezen de eerste Europeanen die het 'oude Ghana' ontdekten. In de literatuur wordt het 'oude Ghana' vanaf deze periode, om begrijpelijke redenen meestal aangeduid met (de) 'Goudkust'. Nadat de Engelse, Nederlandse, Deense en Franse handelaars in de zeventiende eeuw in de Goudkust arriveerden, werd het gebied het centrum van de Europese handel in West-Afrika. De handel werd gekenmerkt door grote rivaliteit tussen de handelaars uit de diverse Europese landen.
Het feit dat de Europeanen de Goudkust kozen als centrum van hun handel met dit deel van Afrika, wordt verklaard door de aanwezigheid van natuurlijke havens waar goed verdedigbaren forten konden worden opgetrokken en de nabijheid van goudvoorraden. Hoewel de Portugezen de Goudkust in de zestiende eeuw domineerden nam hun invloed in het verloop van de decennia gestaag af, waarna hun positie werd ingenomen door de Nederlanders en de Denen. In deze periode beperkte de Europese invloed zich nog voornamelijk tot de kuststreek, waar de forten dienden als basis van waaruit werd gehandeld in vooral goud.
Al voordat de Britten in 1665 het monopolie verwierven op de slavenhandel, zijn er vermeldingen van slavenhandel, evenwel in een andere vorm. Het ging om kleinschalige handel met lokale 'chiefs', die de goudhandel geenszins mocht belemmeren. Het fenomeen slavenhandel bestond overigens al lang voordat de Europese mogendheden hun intrede deden. Diverse Afrikaanse dreven reeds handel in mensen, hetgeen de Europese slavenhandel vergemakkelijkte. Tijdens de grootscheepse slavenhandel zorgden goed georganiseerde rooftochten voor verwoesting van vele lokale gemeenschappen in het gehele land. Het volledige West-Afrikaanse binnenland verwerd tot het jachtterrein van mensenjagers. Vele mensen stierven tijdens de 'strooptochten' en in de gevechten met geweren gewapende Europeanen. Daarnaast stierf vrijwel de helft van alle geschatte twaalf tot twintig miljoen Afrikanen, die als menselijke vracht naar de andere kant van de Atlantische Oceaan werden verscheept, tijdens de vijf weken durende reis stierven. Hierbij dienen ook nog eens de mensen te worden opgeteld, die de reis vanuit de binnenlanden naar of het aansluitende verblijf in de forten niet overleefden. Deze gruwelijke praktijken hielden zelfs niet op toen de slavernij officieel werd afgeschaft in het begin van de negentiende eeuw en gingen zo illegaal nog decennia lang door.
Britse overheersing
In de navolgende jaren trachtten de Britten de Goudkust te koloniseren. Het was een tijd waarin stammenstrijd over de handelsmonopolies en de oorlogen tussen de Fante en de Ashanti oplaaiden. Vanaf het jaar 1902 vormde het gehele moderne Ghana, de 'Gold Coast Colony' die in handen was van de Britten. Deze kolonie werd geregeerd via het systeem van indirect bestuur, hetgeen betekent dat de traditionele chiefs het lokale bestuur vormden onder supervisie van de koloniale administrator. De Britten legden het land tal van Engelse mores op, zetten het onderwijssysteem op poten, introduceerden een nieuwe taal en gaven het land haar huidige grenzen. Grenzen die niets te maken hebben met de geschiedenis van het gebied en leefgebieden van verschillende stammen doorkruisten.
Na de Tweede Wereldoorlog (WOII), waarin 65.000 Afrikaanse 'vrijwilligers' uit de Goudkust voor de geallieerden vochten ontstaat er steeds meer weerstand tegen de kolonisator. De oorlogsveteranen voelen zich bedrogen door de Britse regering, omdat zij haar anti-imperialistische en democratische beloftes introk, die zij had gemaakt toen de vrijwilligers naar het front werden gestuurd. Gesteund door de oorlogsveteranen, startten de pan-Africaanse beweging en de nationalisten onder leiding van Dr. Danquah en Dr. Nkrumah een campagne voor onafhankelijkheid.
Onafhankelijkheid
Onder invloed van de onafhankelijkheidsbeweging die na de Tweede Wereldoorlog in Afrika opsteekt en als gevolg van verschillende interne gebeurtenissen krijgt Ghana op 6 maart in 1957 uiteindelijk haar onafhankelijkheid. Als eerste van Afrika. Vanaf dit moment werd Ghana geregeerd door afwisselend democratische regeringen dan wel door militairen gesteunde coups. De laatste persoon die via een coup aan de macht kwam was Jerry J. Rawlings. Hij leidde van 1982 tot 1992 een militair regime en werd later de democratisch gekozen president. Met zijn NDC (National Democratic Congres) zwaait hij tot 2000 het scepter over Ghana. Rawlings is razend populair en heeft Ghana veel voorspoed gebracht. Toch verliest de NDC in de verkiezingen van december 2000 de macht. Rawlings mag zich na twee herverkiezingen volgens de grondwet niet nogmaals verkiesbaar stellen en zijn opvolger prof. Atta Mills legt het af tegen de NPP (New Patritic Party) van John A. Kufuor.
De verkiezingen zijn een mijlpaal in de geschiedenis van Afrika vanaf WO II. Ghana is het eerste land waarin een landsbestuur op democratische wijze de macht overdraagt aan een nieuwe regering. De trots over dit feit wordt nog eens versterkt door het feit dat onlusten en daadwerkelijke spanningen uitblijven. Ghana lijkt op de goede weg en Kufuor start zijn beleid van ‘positive change, to build the nation’. De nieuwe regering slaagt er gestaag in overzeese contacten te herstellen en start grootschalige privatiseringen. De economie is echter kwetsbaar en de cedi, de Ghanese munt, is uiterst zwak. De nieuwe regering heeft nog een lange weg te gaan, zelfs na de herverkiezing in 2004.
In tegenstelling tot de zo trieste traditie van zo vele Afrikaanse landen is het aantal gewelddadige coups en bloedige militaire schrikbewinden zeer beperkt. Zoals de aard van de Ghanees is ook het politieke leven redelijk gemoedelijk Ghanezen zijn uiterst politiek geïnteresseerd. Een busritje gaat niet voorbij zonder heftige politieke discussie en iedereen lijkt er wel verstand van te hebben.
Op dit moment wordt het land geregeerd door de New Patriotic Party (NPP) onder leiding van president John Agyekum Kufuor. Hij nam in 2001 het roer over van de populaire luitenant Jerry J. Rawlings, na voor Afrika historische verkiezingen. Het is voor het continent de eerste maal dat een landsbestuur op democratische wijze de macht overdraagt aan een nieuwe regering.
De NPP is een op liberale leest geschoeide partij, die inzet op privatisering en efficiënter overheidsbeleid. De partij wordt in belangrijke mate geleid door mensen afkomstig uit het zakenleven. De start van Kufuor lijkt een voorspoedige. Hij krijgt veel krediet en de mensen zijn toe aan een nieuwe leider na 20 jaar Rawlings. Er is veel vertrouwen dat de gepredikte “positive change” haar vruchten snel zal afwerpen. Het economisch tij zit echter tegen. De nationale munt is uiterst zwak en de buitenlandse schulden zijn torenhoog. Na enkele maanden verklaart Kufuor Ghana HIPC (Highly Indepted Poor Country). Dit houdt in dat het land erkent dat zij haar schuldenlast niet meer kan terugbetalen. Natuurlijk is dit geen plotse ontwikkeling, maar een erfenis uit het verleden, maar het krenkt veel Ghanezen in hun trots en vertrouwen in de economie. Voordeel van de HIPC-verklaring, is dat aflossing en rentelasten minder worden. Nadeel is een sterk afgenomen vertrouwen in het land door financiers als de Wereldbank, het IMF en donorlanden. Kufuor staat voor een zware taak.
Daar komt bij dat de regering in haar eerste regeringstermijn van vier jaar tot drie maal toe genoodzaakt is de olieprijs te verdubbelen. Ook dit is een nalatenschap uit eerdere jaren, maar het zorgt voor flinke onrust, enorme prijsstijgingen en inflatie en een dalend vertrouwen in de regering. De verwachting is dat Kufuor na zijn herverkiezing in december 2004 de tweede termijn zal gebruiken voor populairder maatregelen om daarmee hopelijk de economie te sterken en het vertrouwen terug te winnen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
