Mun eerste voedselvergiftiging overleefd...

Ja ja, het is weer een drukke week geweest.
Vorige week zondag zijn we naar het dorpje gegaan van de chief. Erg indrukwekkend. We zijn even in de buurt rondgereden, het is echt een prachtige omgeving. De huizen daar zijn erg primitief, kleine ronde huisjes zonder ruiten en met een opening als deur.
Toen we bij de chief waren kwamen alle mannen van het dorp in zo'n klein huisje zitten, we zaten dus een beetje opgepropt. Er werd veel gepraat (voornamelijk Dagbanli dus ik kon het jammer genoeg niet verstaan). Het was wel interessant om daar te zijn.
CID Ghana heeft in dat dorpje een schooltje opgericht, maar ze hebben daar geen electriciteit. Dus de kinderen die studeren lopen iedere avond kilometers naar de stad om daar ergens te kunnen studeren. Ze vroegen CID Ghana om hulp zodat ze electriciteit konden krijgen.

Daarna gingen we door naar een klein dorpje daar in de buurt. Dat dorpje heeft geen watervoorziening, en het water dat ze drinken is regenwater dat in een klein meertje samenstroomt. Dat water is gewoon bruin, op sommige plekken groen!!! Dat is zo erg om te zien, en al die mensen die dat water moeten drinken... Je houdt het haast niet voor mogelijk dat die mensen dat overleven. Ik was echt geschokt om dat te zien. Maar gelukkig gaat Peter (de directeur van CID Ghana) ze helpen om daar een put aan te leggen, zodat ze beter water krijgen om te drinken.

Na het weekend zijn we naar onze werkplek gegaan. Maandag heeft Peter ons even voorgesteld aan de directeur van Youth Alive (Hafiz). En hebben we een kleine rondleiding gehad.
Dinsdag hadden we om 10 uur een afspraak met Hafiz. Kristin en ik zouden eerst naar het CID Ghana kantoor gaan, omdat wij de weg nog niet wisten. Toen we daar aankwamen regende het al, en het begon nog harder te regenen. Dus Peter besloot dat we maar moesten wachten tot het droog was. Op zijn Afrikaans dus...
En wij dus maar wachten... en wachten...
Na ongeveer 3,5 uur was het eindelijk droog en konden we op weg naar onze afspraak. We hebben toen met Hafiz gesproken en die heeft ons uitgelegd wat Youth Alive inhoudt.

Youth Alive is een schoolproject voor straatkinderen. Het heeft twee klasjes, in de lagere klas zitten kinderen die nog nooit naar school zijn geweest en nauwelijks engels kunnen. In de hogere klas zitten kinderen die al wat beter zijn en bijna naar de gewone school kunnen. Er zijn twee docenten, er is een kleine bibliotheek en een computer lokaaltje.
Ook is er een project voor kinderen die te oud zijn om weer naar school te gaan. Die kinderen leren in de stad een beroep op een werkplek. Deze kinderen worden vanuit Youth Alive begeleidt.

De meeste kinderen hebben een thuis, maar ze zijn het grootste deel van de dag bezig op straat om te overleven. Ze gaan alleen naar huis om te slapen. Eten hebben ze nauwelijks en hygiene is nog erg onbekend voor ze.
Op de school hebben ze van 9 tot 11 les, om 11 uur krijgen ze eten en van 1 tot 3 hebben ze weer les. Ze krijgen voornamelijk engels en wiskunde, verder krijgen ze les in hygiene en in normen en waarden.

Er zijn momenteel nog 6 vrijwilligers van een andere organisatie, en dat is echt een grote puinhoop. Alle 6 doen ze maar wat met de kinderen, ze halen ze uit de klas om bijles te geven. Wat op zich erg goed is, maar er zit geen structuur in of niks, en die kinderen zitten op deze manier niet meer in de klas en leren niet hoe dat is.

Er zijn verschillende dingen die ik hier ga doen, ten eerste ga ik een plan met regels maken voor de vrijwilligers die hier komen zodat het wat meer gestructureerd is en hulp wat meer zin gaat hebben.
Daarna ga ik activiteiten bedenken voor de kinderen zodat ze in de pauze maar niet wat zitten te hangen rond de school, maar nog wat nuttigs doen.
Tot slot wil ik de jongeren gaan begeleiden van de workshops. Hiervoor moet ik eerst de plaatselijke taal leren, omdat deze kinderen nauwelijks engels kunnen. Het duurt dus nog even voor ik daar mee kan beginnen. Maar ik heb voorlopig dus nog genoeg te doen...

En ja, afgelopen donderdag heb ik mijn eerste voedselvergiftiging opgelopen :(. Ik begon na het eten een beetje buikpijn te krijgen, maar het was op zich niet zo heel erg. 's Avonds ging ik met wat andere vrijwilligers naar een feest. Een kerk bestond 60 jaar en vierde dat. Maar toen ik daar eenmaal aankwam begon ik me ziek te voelen, dus ik ben vrij snel weer terug gegaan. Eenmaal thuis heb ik de rest van de avond en nacht liggen braken. Tot een uur of 4, toen was ik eindelijk in staat om te gaan slapen. De volgende dag ging het wel wat beter, was nog wel misselijk en had geen trek in eten, maar ik heb niet meer hoeven overgeven.

Gelukkig maar, want vrijdags gingen we naar Bolgatanga en dat wilde ik niet missen.
Dus hoewel ik die dag nauwelijks eten naar binnen kreeg ben ik toch samen met Kristin in de trotro naar Bolgatanga gereden. Een trotro is een klein busje waar ze ongeveer 24 man inproppen en dan naar Bolgatanga rijdt. De busjes zijn erg gammel, van ons busje hebben ze de achterdeuren zelfs met touwen moeten vastbinden omdat ze open dreigden te vallen :S. Maar na ongeveer 3 uur zijn we veilig in Bolgatanga aangekomen.

Peter kwam ons ophalen en bracht ons naar ons hotel zodat we onze spullen konden afzetten. Daarna gingen we naar SWAD (restaurantje) waar de andere vrijwilligers op ons aan het wachten waren. Toen hebben we allemaal wat eten besteld (ook ik, al kreeg ik nog niet de helft naar binnen). Daarna ging de rest naar een discotheek, maar ik en een andere vrijwilligster die niet zo lekker was zijn terug naar het hotel gegaan voor een goede nachtrust.

De hotels hier in Ghana hebben geen dekens, en zelf had ik er niet aan gedacht. Maar gelukkig was het niet koud en heb ik goed kunnen slapen. De volgende morgen zijn we naar de markt van Bolgatanga gegaan. 's Middags gingen we naar de krokodillen, maar we moesten wachten op Marleen en Jelske omdat die 's ochtends moesten werken. De andere vrijwilligers gingen zelf met de trotro.
Rond 12 uur heeft Peter ons (Kristin, Liesbeth, Jan en ik) meegenomen naar de Tongo Hills. Dat zijn wat kleine bergen niet ver van Bolgatanga, maar het is erg mooi om te zien. Je kunt hier ook een gids krijgen die je te voet door de bergen neemt, maar dat hebben we nu niet gedaan. Maar het lijkt me erg leuk om dat alsnog een keer te doen. Maar ik heb nog 10 maanden he ;).

Op de terugweg kregen we een telefoontje van Sandrijn en Carina (dat zijn 2 meisjes van mijn school die met een andere organisatie in Tamale zijn). Carina was ziek, moest overgeven en had het erg koud. Of Peter wist wat ze het beste konden doen. Omdat wij toch al op de terugweg waren hebben wij ze opgehaald en zijn we met ze naar een kliniek geweest.
Het was een homeopathische kliniek, dus de behandeling was wel erg komisch. Eerst moest Carina haar handen op een plaat leggen en kreeg ze kleine elektrische schokjes, daarna moest ze op een trilplaat gaan staan en later erop zitten. Ze voelde zich daarna wel wat beter!! Daarna kreeg ze wat pillen en een drankje, op de fles stond Rheumatic :S. Dus of het allemaal werkt is nog de vraag. Maandag als we terug in Tamale zijn gaat ze naar het ziekenhuis voor een malaria test, want de kans is groot dat het dat is.
Erg grappig was dat Peter niet eens wist wat homeopatisch was, dat vroeg hij toen Carina bij de arts was voor een gesprek.

Toen we terug waren van de arts en Carina weer op haar kamer was, zijn we met onze vrijwilligers wat gaan eten. En om half 5 konden we eindelijk vertrekken richting de krokodillen. We zaten met z'n zevenen in de auto, 4 achterin en 3 voorin. Een beetje krapjes, maar gelukkig was het maar 20 minuutjes rijden.

Toen we daar aankwamen moesten we allemaal betalen en een vogel kopen om de krokodillen te lokken. Toen er eentje aan land was en hij recht lag mochten we een voor een naar de krokodil toe lopen en zijn staart vasthouden. Ze waren hartstikke vriendelijk en ze deden mensen niks (verzekerden ze ons telkens), maar we mochten er toch niet voor langs lopen...
Toen kon iedereen dus een voor een op de foto en uiteindelijk kreeg de krokodil zijn verdiende loon en mocht hij de vogel opeten.
Het was een erg leuke ervaring!!!

Toen we terugkwamen gingen we eerst wat eten en daarna gingen sommigen nog uit, maar ik ging maar weer vroeg slapen omdat ik me nog steeds niet goed voelde.
Vanochtend voelde ik me al wat beter en kon ik weer wat eten naar binnen krijgen.

Morgen ga ik weer naar mijn werkplek en ga nog wat plannen maken van wat ik allemaal kan doen.

Ik ga zo nog eens proberen de foto's erop te zetten. Net lukte dat niet, de computer kon geen foto's op mijn camera vinden, terwijl ze er toch echt op staan!!! Zo'n 140 ongeveer...

Maar ik denk dat mijn berichtje nu wel ongeveer lang zat is, jullie hebben weer even genoeg te lezen :).

Als iemand mij ooit een kaartje of een brief wil sturen kan dat naar het volgende adres:

CID-Ghana office
t.a.v. Kim van den Dungen
Gumani New Road
P.O. Box 2293
Tamale
Ghana
West-Africa