En ze zijn weer naar huis... :(

Door: Webmaster

Blijf op de hoogte en volg Kim

08 Januari 2007 | Ghana, Tamale

---

08 Januari 2007 - 16:25

Carry:

heej kim..

Gelukkig nieuwjaar nog! gelukkig is je vakantie erg leuk geweest! ik zal van myrthe nog wel horen joe het verder is geweest..

kusjes carry

---

08 Januari 2007 - 17:15

Cindy:

hey Kim,
fijn om te horen dat je het tijdens je vakantie naar je zin gehad hebt. 3 weken lijken altijd snel te gaan als je nog een tijdje in je eentje daar zit. Maar je bent niet helemaal alleen je hebt je gastgezin nog en vriendin die je daar gemaakt hebt. Ik wens je nog veel plezier en geniet er nog van.

Liefs
Cindy

---

09 Januari 2007 - 20:19

Erna:

Hoi Kim! Volgens mij zijn die 3 weken omgevlogen! Zondag gaan we naar Venlo en zullen we wel veel verhalen horen, denk ik! We zullen aan je denken, en och, dit jaar kom je al naar huis, toch?!! Groetjes, Martien, Erna, Mark en Loes
Ps. we hebben wel geen rijke, maar wel een reizigersfamilie, jij in Ghana, Bas naar Hong Kong en Mark in Qatar!

---

10 Januari 2007 - 13:58

Anja :

Kim .het was in een woord geweldig!! wat hebben we veel gezien,gereisd ,gesproken en meegemaakt!Grandioos!!!! Ik begin nu zo een beetje weer te wennen.Reken er maar op als jij thuis komt dan ben je de eerste weken nog helemaal in Ghana! Vooral omdat iedereen wil weten hoe en wat!
Bedankt , en ook de gastvrijheid van je familie
Jammer dat de terugtocht zo"n vervelend eindje had
liefs van Anja en Cees en rosalie


---

10 Januari 2007 - 18:24

Gerry:

Hoi Kim,
Ik hoorde van Lola dat ze je in Accra gezien heeft, wat een toeval.
Ik ben erg benieuwd naar de verhalen van je familie. Ik verheug me op Ghana! gr Gerry (moeder van Lola)

---

13 Januari 2007 - 15:28

Ome Joep:

Dag Kim

nog veel goede wensen voor het nieuwe jaar '' via de andere reacties en jouw brieven krijg ik een aardig beeld van jouw reilen en zeilen -- jammer eigenlijk , want zoals je weet had ik , bij het horen over jouw stage een sterke impuls om je daar in levende lijve te zien werken en wonen..
maar ja -tussen droom en daad staan wetten en een lege portemonnaie en zo in de weg en sowieso praktische bezwaren.

Hier wordt een nieuw pvda cda cu kabinet gesmeed / ik speel zo veel mogelijk viool / en PSV wordt weer kampioen...


groeten en liefs / ook van Joke -en Misha (neem ik aan..)


Joep

---

21 Februari 2008 - 17:11

Goudmijn In Ghana:

Ghana
Een nieuwe goudmijn in een beschermd regenwoud
Wat zijn de gevolgen voor de mensen en het milieu

Eén van Ghana’s laatste regenwouden, het Ajunjua Bepo Forest reservaat zit bovenop een grote hoeveelheid goud. Newmont is na AngloGold de grootste producent van goud met mijnen in de vijf continenten. Newtmont wil in Yayaaso, de Akyem mijn opstarten, een open put van 2,6 km op 800 meter en 402 meter diep. Er is nogal wat tegenstand, maar als de goudmijn er komt zal ze een oppervlakte hebben van 74 hectaren, en de grootste open goudmijn worden in Ghana. Sinds de laatste 40 jaar is de oppervlakte van het regenwoud verminderd tot 1,2 miljoen hectaren, 11 % van het oorspronkelijke regenwoud, het meeste ervan in de vorm van Ghana’s reservaten.

Voor goudwinning in open mijnen zijn grote oppervlakten grond nodig en het gebruik van vele chemische stoffen. De meest gebruikte chemische stof is cyanide, dat een groot impakt heeft op het milieu met een effect op land, water en lucht en dus de gezondheid van alle mensen die in dit gebied wonen. Het gebruik van cyanide in Afrikaanse landen is nog niet onderhevig aan allerlei overheidswetgeving, waardoor ook door niet effïent gebruik ervan de schade nog veel groter is. Niettegenstaande de toxiteit voor het milieu zal de goudmijn industrie cyanide blijven gebruiken, omdat er geen praktishe alternatieven voor handen zijn. Als men deze omvangrijke vervuiling al zou willen opruimen zal het blijken dat het veel te veel zou gaan kosten voor beide partijen, zowel voor de overheid als voor Newmont.

In San Miguel Ixtahuacán, San Marcos, Guatemala heeft Marlin Gold Mine sinds een paar jaren een nieuwe goudmijn. Alle negatieve effecten zijn door experten jaren voor de opstart van deze mijn uitvoerig besproken. Vandaag zien de mensen dat er regelmatig grote hoeveelheden cyanide met vrachtwagens worden aangevoerd. Het enige wat de mijn verlaat is het goud, dat door de ‘Marlin Gold Mine’ onmiddellijk wordt verscheept naar het buitenland.De vervuiling die cyanide aanricht aan bodem, water en lucht blijft neemt steeds toe, jaar na jaar. De Tzala Rivier is nu al sterk vervuild, verschillende waterbronnen waar de bevolking vroeger zijn water vandaan haalde zijn opgedroogd. Geen wonder de mijn verbruikt per uur 250.000 liter water. Om de haverklap wordt er dynamiet gebruikt die de goudhoudende rotsen moeten verpulveren. Verder wordt deze rotsen verder fijn vermalen waarna massaal water wordt toegevoegd. Het toevoegen van de cyanide moet er dan voor zorgen dat het goud aanwezig in zeer kleine hoeveelheden (niet zichtbaar met het oog) worden opgelost, geconcentreerd. Deze ontploffingen zijn de oorzaak van grote, zeer hinderlijke stofwolken en tientallen huizen hebben het probleem dat muren barsten, scheuren vertonen. De mensen zijn machteloos.Wat kunnen ze beginnen tegen een multinational. Allerhande overheidswetgeving die de burgers zouden moeten beschermen tegen allehande problemen zijn hier nog onbestaande. Lokale mensen bieden weerstand, dat soms door de multinational nogal vlug wordt bestempeld als gewelddadig. Lokale mensen die zich inzetten om dingen te veranderen ten voordele van hun zwakkere medeburgers, belanden soms in de gevangenis. Mensenrechten en allerlei internationale overeenkomsten ten spijt, worden deze mensen steeds weer veel te hard aangepakt.

Adausena is een klein dorpje waar ik een week verblijf bij een lokale familie. Een klein kamertje met als dak, ijzeren golfplaten, met een bed, een tafeltje en een paar stoelen.
In de buurt is er een kantoor van Newmont. Bij mijn bezoek moet ik een stel veiligsheidsmensen passeren voordat ik het gebouw binnen mag. Op een parking staan een groot aantal jeeps met airconditioner, ter beschikking van de mensen van Newmont. Een groot verschil met het dorpje een paar km verderop waar ik verblijf, waar geen auto’s zijn en waar aan het buststation op bepaalde tijdstippen van de dag het mogelijk is om met een busje, dat minstens 30 jaar oud lijkt te zijn, zich te verplaatsen. Binnen het gebouw is er ondermeer een mooie vergaderruimte met airco, het is eventjes wennen aan de deze confortabele omstandigheden, na een verblijf in Adausena. Na een korte introductie met de Social Investment Manager en een adviseur van Newmont, kom ik te weten dat gedurende de bouw van de mijn 500 tot 600 mensen een job zullen vinden. Later zal dat aantal dalen tot 200 of 300. In buurt zijn er 8 dorpjes, die op de een of andere manier zullen betrokken zijn met de nieuwe mijn. Ook in Adausena zullen sommige mensen mogelijks een job kunnen krijgen bij Newmont. Eens de mijn goud produceert kost het Newmont snel honderd duienden US per dag en meer voor iedere dag dat de mijn , voor welke reden dan ook , niet operationeel is. Veel erger zou het zijn dat als er in de toekomst in het land een politiek confict zou ontstaan waardoor Newmont tijdelijk of voorgoed het land, de mijn, zou moeten verlaten. Daarvoor hebben ze dus een Social Investment Manager die ervoor zal zorgen dat door kleine investeren in sociale voorzieningen, goeie samenwerking met de lokale overheid, door het verwerven van een goed imago bij de burgers en door de burgers goed te informeren, zal proberen problemen zoals sociale onrust, zoveel mogelijk te voorkomen.

Terug in Adausena heb ik een gesprek met een ‘assemblymen’. Een oude wijze man met wit -grijse haren die zich heel betrokken voelt met alles wat er omgaat, echt bekommert is met de toekomst van Adausena en zijn inwoners. Hij woont heel éénvoudig, beschikt over electriciteit maar niet over lopend water. Fier verteldt hij dat zijn twee zonen in Engeland zijn en daar studeren. Als ik vaststel in welke schammele omstandigheden hij woont, kan ik mij in het geheel niet voorstellen welke opofferingen dat moet hebben gevergd om zijn zonen te laten studeren. Tot mijn nog grotere verbazing stel ik vast, na een gesprek met hem in verband met de mogelijke nieuwe goud mijn, dat hij heel goed op de hoogte is van alle mogelijke problemen die dit met zich zal meebrengen. In het begin van het gesprek stel ik vast hoe machteloos hij zich moet voelen ten overstaan van zoveel problemen, tegenoverstaan van een grote multinational. Verder in het gesprek praat hij meer gedreven over de problemen en de mogelijke oplossingen. Ik beloof hem te zullen helpen, maar besef terzelfdertijd dat ik niet goed weet hoe ik dat zal kunnen doen. Ik hoop er samen, met de NGO Bigstep en misschien ’anderen’ iets aan te kunnen doen. Ook hij beseft dat de mijn er zal komen, misschien wel op een kleinere schaal. Zijn aandacht gaat dan ook uit naar de mogelijke werkgelegenheid dat dit project zal creeren voor Adausena. De mijnconsessie zal voor 16 jaar zijn. Nadien verdwijnt de werkgelegeheid weer. Het komt er ondermeer op aan ervoor te zorgen dat Newmont, die zijn werknemers zelf zal opleiden, beter een groter aantal wernemers over een kortere tijd een job geeft, zodat ze na hun opleiding en ervaring bij Newmont, later ergens anders in Ghana gemakkelijker aan de slag kunnen.
Tijdens de bouw van de mijn zullen boeren met kleine plantages (0,5 of 1 hectare of meer) met mango’s of andere vruchten verdwijnen en moeten ze op basis van iedere boom vergoed worden. Als ze al een redelijke vergoeding krijgen zal na verloop van tijd het geld van de vergoeding opraken en zullen deze boeren, niet meer beschikkend over hun bomen, zonder inkomen komen te staan. Als ze al hun plantage ergens anders zouden kunnen aanleggen duurt het 4, 5 jaar , voordat deze bomen volop weer vruchten dragen. Er moet regelmatig worden gewied, wat zeer arbeidsintensief is en er moet ook worden gesproeid tegen insecten en ziektes, wat allemaal, naar Afrikaanse normen, samen een grote investering vergt. Ik vrees dat de vergoeding die de boeren zullen ontvangen nooit voldoende zal zijn om te voorzien in deze investering en tergelijkertijd de kosten zullen dekken voor hun levensonderhoud, gedurende de jaren die nodig zijn zodat hun nieuwe bomen terug voldoende vruchten dragen om ervan te overleven. Zo worden de armsten onder de armen, degenen die al minder dan 1 dollar per dag verdienen, steeds weer niet alleen als eerste, maar ook het ergste worden getroffen.

Guido
Van Rossen
Reacties zijn welkom op
guido.van.rossen@telenet.be