Van paardenkar tot trotro tot busvervoer...

Na de boottocht in Mopti hebben we eerst nog een rustdagje gehad. We waren allebei een beetje slapjes, weinig eetlust of energie om veel te doen, dus hebben we onze reis naar Djenne maar een dagje uitgesteld.
Zaterdag zijn we dus naar Djenne vertrokken, daar kwamen we halverwege de middag aan, om daar te komlen moet je met de pont de rivier over, klein stukje maar toch even mooi uitzicht. Daar hebben we het dorpje bekeken, met natuurlijk de beroemde moskee, niet heel bijzonder, hebben er al een hoop gezien, maar erg groot en ook mooi.
Daar hebben we voor de volgende dag een tour naar 2 dorpjes geregeld, omdat het hier erg duur is proberen we altijd goed af te dingen, en zeggen dan altijd dat we student zijn en niet veel geld hebben, helpt altijd. Wij hadden een gids gevonden die ons een tour van 8 tot 11 uur in de ochtend wilde verkopen, na afdingen hadden we een prijs afgesproken en zij hij ineens, ook tot morgen half 10. Wij heel verbaasd maar ook blij dat we een beetje konden uitslapen. De volgende ochtend bleek waarom hij de tijd had verzet, dan had hij de ochtend de tijd om te kijken of hij blanken kon vinden die meer wilden betalen voor een tour... Dat was hem gelukt ook, maar hij was gelukkig nog wel netjes genoeg om ons een andere gids te regelen, sprak wel minder goed engels, maar kunnen wij weer onze frans oefenen he :). Wij met de paardenkar onderweg, was niet zo'n heel goede combinatie met mijn ontbijt, beetje te hobbelig, maar ik heb het overleefd :).

Maandags is normaal de mooiste markt in Djenne, maar wij hadden pech, want de president had besloten dinsdag langs te komen en dan moet maandag de stad worden schoongemaakt en was er dus geen markt. Dan maandag maar door naar Segou, we hadden een ritje van zo'n 4 uur verwacht, het werden er 10... We hadden een bushtaxi (trotro) die maar niet vooruit kon komen en bij ieder dorpje een paar keer stopte om mensen en bagage in en uit te laden... En dan zit jij daar opgepropt in de hete zon te wachten tot die door rijdt. Dus dat was even een tegenvaller.

In Segou hebben we de eerste dag het stadje bekeken, dit is de plek waar ze heel veel bogolan souvenirtjes hebben. Bogolan is een manier van versieren van katoen, ze gebruiken hiervoor natuurlijke grondstoffen als verf, voor de kleur, en met modder (bogo) maken ze hierna figuren op. Ziet er erg mooi uit, de tweede dag hebben we zelf een workshop gehad en een klein stukje stof mogen maken. Hier kregen we ook uitleg wat de verschillende tekens betekenen. Was erg leuk!
Donderdag gingen we door naar Bamako, de hoofdstad van Mali. Weer een ontzettend drukke stad, lijkt een beetje op Accra en houden wij dus helemaal niet van. Hebben vrijdag een klein rondje gelopen, we hadden graag met de trein naar Senegal gegaan, maar die rijdt niet meer. Dus zaterdag toch de bus genomen, wij dachten die komt s avonds aan, maar daar bleek die een tussenstop te maken voor de grens. Dus dat werd daar op het busstation slapen. Een beetje een raar idee, maar een hotelletje zoeken was ook niet echt een optie. De afrikanen gingen buiten op een matje slapen, maar wij besloten in de bus op de stoeltjes te gaan slapen. Niet heel comfortabel, maar goed genoeg.
De volgende ochtend weer verder, zou in principe maar een paar uur hoeven te duren, maar dat was ons niet gegund. De busmaatschappij had kennelijk problemen met de politie in Senegal, dus zodra we de grens met Mali over waren stopte de bus met de mededeling dat hij niet meer verder ging. Daar zaten we dan... Na een tijdje hadden ze een klein busje voor ons geregeld die ons verder bracht, iets minder comfortabel ( met z'n 4en op een klein bankje gepropt naast elkaar zitten), maarja we gingen verder. Bij Senegal de grens over ging zonder problemen, maar daar moest weer geregeld worden dat we ook naar Tambacounda werder gebracht, want dit busje wilde ons alleen de grens over brengen... Gelukkig had de busmaatschappij redelijk snel geregeld dat het busje doorreed, dus er kwam eindelijk weer een klein beetje vaart in de reis. En s avonds om 5 uur waren we er dan eindelijk na 2 lange dagen in de bus zitten...
Vandaag een rustdagje gehad, toch wel vermoeiend 2 dagen niks doen en dan gaan we morgen naar het nationale park hier in de buurt in de hoop op wat zicht op wat wilde dieren.

Je merkt het verschil tussen de verschillende afrikaanse landen, maar toch zijn er weer veel overeenkomsten.
- Zoals het eten met de handen, met de linkerhand mag je niks doen behalve je billen afvegen, je rechterhand is om te eten en dingen aan te geven of aan te pakken.

- Als je gaat eten is het hier gebruikelijk om de mensen die in je buurt zitten uit te nodigen mee te eten (you're invited, of in het frans: vous êtes envité). Dit zit er bij ons sinds een jaar ghana er al helemaal in, zo erg dat we het soms zelfs bij blanken toepassen. Maar we merken toch wel dat dat niet werkt, ze kijken ons erg raar aan en vragen dan waarvoor ze uitgenodigd worden, en als we zeggen voor het eten kijken ze nog raarder, toch maar beter opletten tegen wie we het zeggen :).

- Voor het eten is het belangrijk je handen te wassen, in Ghana krijg je daarvoor een bakje met water, hier hebben ze hele handige gietertjes met een houdertje waarboven je je handen kunt wassen, erg praktisch!

- Nu we het toch over eten hebben, sinds we in burkina zijn is er meer frans eten, zoals gebakken aardappelen, frietjes, stokbrood, yoghurt allemaal dingen die ze in ghana niet kennen. Maar ze hebben hier soms ook vreemde combinaties, die me een beetje bekend voorkomen uit peru, rijst met een sausje met gebakken aardappeltjes. Maar het smaakt!

- De meeste mensen hier zijn moslim, dus rond bepaalde tijden zijn veel winkeltjes even dicht en zie je overal in de stad alle mannen tegelijkertijd op een matje bidden.

- Je hebt hier 2 verschillende soorten busvervoer, de kleine busjes die vertrekken wanneer ze vol zitten, dus dan kun je geluk en pech hebben. En de grote tourbussen die op vaste tijd vertrekken (met meestal wel een half uur tot een uur vertraging). Onderweg koop je vanuit het raam je benodigdheden, een zakje puur water, wat te eten etc. Bij iedere stop drommen de verkoopsters om de bus heen, soms staan ze zelfs in de bus te roepen, beetje hectisch af en toe maar leuk om te zien ook wel weer.

Mijn tijd zit er weer bijna op, dus ga er maar weer een eind aan dit verhaal maken. Foto's wilde dit keer niet lukken, dus die komen er een volgende keer weer bij!

Liefs Kim