Inshallah en God zij dank!

Nou, ten eerste fijn dat de kaarten zijn aangekomen, en nog snel ook!! Binnen 1,5 week, had ik niet verwacht :).
Ik zit ondertussen al over de helft van mijn tijd in Afrika, wat gaat de tijd toch snel. Nog ongeveer 2 maanden te gaan en ik ben weer terug in Nederland. Hopelijk is tegen die tijd wel de zon gaan schijnen hoor, anders moet ik teveel afkicken ;).
Verder gaat het hier nog zijn gangetje, al blijft het vervoer problemen geven!

Op 2 maart gingen we op weg naar het park, Niokola Koba park. Het eigenlijke idee was om met de bushtaxi naar het park te gaan en daar een 4x4 te regelen voor 2 dagen. Toen we in de ochtend (half 7) een taxi aanhielden zei hij dat hij ons wel naar het park kon brengen. Aangezien het in het droge seizoen ook zonder 4x4 kan en dit veel goedkoper was hebben we zijn aanbod aangenomen, met de nadrukkelijke vraag of hij weet waar hij aan begint want de wegen zijn behoorlijk hobbelig in het park. Ja dat kwam helemaal goed zei hij, en daar leek het ook op, 2 reservebanden gehaald, de motor laten nakijken en nieuwe olie, en zo'n 2 uur later waren we dan eindelijk onderweg.
We kwamen aan in het begin van de middag, en na de lunch hadden we een paar uur rust tot de safaritocht van 4 uur smiddags. Wat te doen in de vrije tijd? Nou er was dus vlak bij het kamp een heel mooi rustig plekje bij de rivier waar je heerlijk kunt zwemmen. Hiervoor moest je de rivier wel eerst op een plek oversteken, nadat ik al halverwege was hoorde ik Jelske roepen, haar slipper was weggedreven... Onze chauffeur was er hartelijk om aan het lachen, ik vond het ook wel grappig want ja, zoiets is toch typisch voor Jelske ;), en gelukkig kon zij er achteraf ook om lachen. Daarna lagen we heerlijk op het zand, niks dan natuur om ons heen, af en toe wat aapjes die langs rennen, een kabbelend riviertje en een heerlijk zonnetje. Aangezien we onze bikini niet bij hadden besloten we in ons ondergoed te gaan zwemmen, en als er dan toch niemand in de buurt is, achja waarom dan niet meteen topless?
Om 4 uur terug naar het campement voor onze tocht door het park. Er zouden hier zo'n 100 leeuwen zitten, maar helaas hebben we er geen enkele kunnen zien. Het lastige is hier ook dat het park behoorlijk vol staat met bomen en struiken die allemaal dezelfde bruine kleur hebben en je dus niet heel ver kunt kijken. Maar daarentegen hebben we veel verschillende soorten antilopes gezien, van een halve meter tot anderhalve meter groot, wharthogs, baboons, prachtige vogels in alle kleuren en maten en heel veel apen in het campement.
De volgende ochtend gingen we weer met de auto onderweg en hebben we een prachtige boottocht over de rivier gemaakt, veel krokodillen en een paar nijlpaarden gezien. En verder natuurlijk genoten van de prachtige omgeving! Terug in het campement even gerust, geluncht en daarna weer even genoten van het geweldige plekje bij de rivier!
Smiddags om half 5 uur gingen we weer op de terugweg naar Tambacounda en hier begon ons avontuur. De tocht terug naar het begin van de park duurt normaal ongeveer 1,5 uur, nu duurde het 2 uur. Er waren eerst wat problemen met de remmen (maar de taxichauffeur had ook een mechanicus meegenomen vanuit tambacounda dus dat was gelukkig snel opgelost), maar daarna moest er ook een band vervangen worden. Dit was al nummer 2 want die middag was er ook al een vervangen die slap was. Iets na half 7 vertrokken we dus op de verharde weg, wij blij, want ja op een zandweggetje in een taxi met open ramen (konden niet dicht) werden wij behoorlijk stoffig! Maarja onze blijdschap duurde niet lang. Ik viel bijna in slaap, was al voor de helft vertrokken, toen er ineens een enorm harde knal klonk, ik binnen een seconde rechtop in de taxi zat te kijken waar het brand was en hoe ik moest vluchten :p. Gelukkig viel dat mee, een enorme klapband en de helft van het frame boven de band was omhoog geblazen. Ondertussen dat ik aan het bijkomen was van de schrik werd de band van de auto afgehaald en ging de mechanicus met de band lopend terug (zo'n 2 km) naar het begin van de park en was voor ons het wachten begonnen (onze reservebanden waren namelijk op). Ons water was ook bijna op, dus Jelske en ik auto's proberen aan te houden in de hoop dat ze ons wat water zouden geven. Niet alle auto's wilden stoppen of hadden water, maar we hebben ook 2 keer geluk gehad. Een keer hebben we zelfs wat brood gekregen wat ook erg welkom was.
Een auto had ook een reserve band, maar die paste helaas niet. Toen onze mechanicus om kwart voor 9 (pikkedonker) er nog niet was besloten we maar zelf ook terug te lopen naar het park. Ondertussen proberen te liften en gelukkig lukte dit na niet al te lange tijd. Bij de ingang van het park zagen we net onze mechanicus onderweg terug met de tijdelijk gerepareerde band om de taxi te halen. Wij hebben daar wat gegeten en toen was de taxi om ons weer mee te nemen. Ondertussen was het half 11 en reden we in een slakkengangetje naar het volgende dorp in de hoop dat we daar een nieuwe konden kopen (deze was namelijk provisorisch gerepareerd). Op de vraag of we vanavond in Tambacounda zouden aankomen kregen we al de hele tijd te horen Inshallah! (als god het wil). God wilde niet echt meewerken, want in het dorpje konden we geen nieuwe band kopen, dus reden we in een slakkengangetje door in de hoop dat we het tot Tambacounda zouden redden. Nee dat deden we niet, om 12 uur kwamen we tot de conclusie dat beiden achterbanden kapot waren, dus daar stonden we weer in de middle of nowhere zonder reservebanden...
We hadden ons er al bijna bij neergelegd dat we hier de nacht in de auto zouden doorbrengen, hadden ons al genesteld in de stoelen toen er ineens een auto langs kwam om 1 uur snachts. Hij had nog een plekje voor ons, moesten we wel een hoop voor betalen maarja we moesten iets. Om half 3 waren we dan eindelijk in ons hotel, daar hebben we ons gedoucht (wat echt nodig was na die stofrit in het park) en dan een uurtje geslapen want om half 6 moesten we weer weg voor ons vervoer naar Ziguinchor.
Omdat we niet veel geslapen hadden konden we gelukkig in de auto slapen (hadden een stationwagen waar in de achterbak nog een bank was gestopt zodat er 7 passagiers in konden). Om 12 uur overstappen op de volgende auto en daar ging het een beetje mis bij mij. Ik begon buikkrampen te krijgen en ik moest toch echt heel nodig naar de wc, aangezien de rit nog 4 uur zou duren, toch maar ff vragen of de chauffeur wil stoppen en gauw de bosjes in rennen! 4 uur later eindelijk in Ziguinchor, maar ook daar meteen naar de wc moeten rennen, maar gelukkig is het bij die twee keer gebleven en voel ik me nu weer stukken beter!

In Ziguinchor hebben we de eerste dag een rustdag gehouden, wat geshopt voor souvenirtjes, wat kleren gewassen, het stadje bezocht en verder rustig aan gedaan. Zaterdag zijn we met de pirogue (kanoachtig) een dagje naar wat dorpjes gegaan, heerlijk op het water gedreven en van het zonnetje genoten. Zondag gingen we met de grote boot naar Dakar, deze boot doet er 16 uur over om in de hoofdstad te komen. De tocht was erg mooi, we vertrokken om 3 uur smiddags en hebben ook nog wat dolfijnen gezien! Het eerste stuk vaarden we op de rivier, en later kwamen we op de zee uit, had ik nog een beetje last van zeeziek zijn, maar niet erg gelukkig. Maandagochtend kwamen we zonder problemen in Dakar aan, aangezien dit een megagrote stad is waar verder weinig te zien of te doen is behalve de kans om beroofd te worden hebben we na aankomst om 7 uur sochtends meteen een 'sept place' auto naar het volgende dorp Mbour genomen. een 'sept place' auto is eigenlijk gewoon een lange auto waar ze in de achterbak een extra bank hebben geplaatst zodat er 7 passagiers in de auto kunnen.

In Mbour aangekomen hebben we eerst de middag lekker uitgerust en terwijl jelske wat slaap ging inhalen heb ik een rondje door het dorpje gelopen en heerlijk aan het strand gezeten met een boekje.
Dinsdag zijn we weer naar een natuurpark gegaan, dit keer maar met een georganiseerde tour vanuit een hotel (en wat voor hotel, ontzettend chique en dat kon je ook merken aan de mensen die meegingen). In dit park hebben ze veel dieren, sommige geimporteerd, maar ondanks dat het dus niet helemaal de originele habitat is, toch erg indrukwekkend om te zien. Zo zagen we een neushoorn die pal naast ons busje stopte, zebra's, giraffen, hyena's (die zaten als enige in een kooi) en struisvogels echt heel mooi allemaal.
Ook kregen we weer een Afrikaans verhaal te horen, zo waren hier vroeger mensen die te lui waren om op het land te werken (zo kennen we in elke cultuur wel luie mensen), maar de president van dit land had bedacht, wie niet op het land wil werken hoeft er ook niet in begraven te worden. Dus wij kwamen bij een hele grote baobab boom aanzetten en kregen heel leuk te horen dat die mensen dus hier onder de boom werden neergelegd met een hek eromheen zodat er geen wilde dieren bij konden. Wij lopen er naartoe en ja hoor, daar zien we een schedel en een aantal botten liggen onder die boom. Gelukkig was de rest van de tour iets minder luguber en hebben we genoeg wilde dieren gezien.

Gisteren gingen we weer op weg naar Gambia.En dat land heeft ons tot nu toe nog weinig goeds gebracht! Als eerste de reis ernaartoe, we waren nog niet zo heel lang onderweg of ik schrok weer kapot van een klapband, gelukkig had hij een reserve band bij, maar die zag er niet heel erg betrouwbaar uit. Gelukkig besefte de driver dat ook en haalde hij bij het volgende stadje een nieuwe reserve band. Na ongeveer een kwartier hadden we die ook nodig want toen was de andere band lek (gelukkig iets subtieler dit keer en niet met zo'n enorme knal!).
Uiteindelijk goed en wel in Gambia aangekomen, geen problemen bij de grens en geen problemen met het vervoer meer... (Auto's bleven heel en op de ferry naar Banjul hebben we ook niet al te lang hoeven te wachten.) Kwamen we erachter dat onze Senegalese simkaart hier niet werkt!!! Om dit even van voor af aan te vertellen, in Burkina Faso kochten wij een simkaart waarvan ons verteld werd, deze is in heel west-afrika te gebruiken. Dat is heel handig, kunnen we 1 nummer houden. We komen in Mali aan, nee hoor, daar kennen ze de burkina kaart niet, konden het wel gebruiken, maar we hadden dus geen opwaardeerkaarten. Dus in Mali een nieuwe gekocht, orange, die konden we ook zeker in Senegal gebruiken. Ook niet dus, in Senegal hadden ze wel orange, maar die opwaardeerkaarten werken niet bij de Mali simkaart. Dus maar weer iets nieuws gekocht, want als je niet kunt opwaarderen is t geld op de kaart gauw op. Toen we nu dus naar Gambia gingen, hadden we bedacht om voldoende beltegoed voor een week te halen zodat we dezelfde simkaart kunnen gebruiken. Werkt ineens deze simkaart hier niet, kunnen niet bellen of smsen of niks, ook al hebben we tegoed... Het is ons niet gegund dus hier maar weer een nieuwe kaart gekocht. Dat was probleem 1.

Vandaag op tijd op gestaan om een dagtochtje naar James eiland te regelen. We kwamen bij de boten aan, maar die schenen echt heel duur te zijn en er was een jongen die zei dat hij iemand kende die het met de auto kon doen voor niet te veel geld. Wij komen daar aan en er is een chauffeur die ons voor dat geld met een jeep naar james eiland wilde brengen, tenminste dat dachten we. Wij komen op de plek van bestemming aan lopen over het eiland en komen dan tot de conclusie dat het james eiland helemaal niet is! Op james eiland zou een ruine van een oud slavenfort te zien zijn, maar hier was niks te bekennen. Onze jongen sprak zichzelf ook behoorlijk tegen, de ene keer zei hij dit is het wel en daarna zei hij dat dit ook zijn eerste keer was en dat hij de omgeving dus niet kent... nou zijn we dus mooi in de maling genomen, want verder naar james eiland zat er niet in, want er was niet meer benzine en als we in de stad eerst benzine moeten gaan halen zouden we meer moeten betalen en dat geld hadden we helaas niet. Op de terugweg, Jelske en ik toch wel boos op die jongen dat hij ons zo belazerd heeft kwamen we erachter dat hij ook bijna de helft van het geld voor zichzelf had gehouden en de helft voor de chauffeur, dat vonden wij een beetje belachelijk aangezien hij niks doet (de chauffeur heeft van zijn helft nog de benzine gekocht), en vooral omdat hij tegen de chauffeur de verkeerde plek had verteld! Dus wij de rest van ons geld terug geeist, dat duurde nog even want hij zei dat hij geen geld had (we hadden het net 5 minuten daarvoor aan hem gegeven en hij heeft het nergens uitgegeven) en uiteindelijk hebben we bijna alles van hem teruggekregen (van zijn helft dan he, de chauffeur had gewoon recht op die andere helft).
De ruzie bijgelegd en het was weer bijna gezellig in de auto tot we de schrik van onze leven kregen! Wil er ineens vanaf de andere kant van de weg een motor afslaan voor onze auto langs. Wij uitwijken voor die motor, maar hij zag ons niet aankomen dus moesten we nog verder uitwijken, rijden we recht op een moskee af die ongeveer een meter lager dan de weg staat, dus wij vliegen een stukje over de rand van het bakstenenstoeprandje en komen dan een meter lager recht in de hoek van de moskee terecht!!!
God zij dank zijn we er met de schrik vanaf gekomen en hebben we alleen wat blauwe plekken en ik een kleine bult op mijn hoofd, maar verder was er gelukkig helemaal niemand gewond. Maar de voorkant van de auto was behoorlijk ingedeukt en binnen een halve seconde stond echt de hele omgeving vol met gambianen die ons vroegen of het ging en of we naar het ziekenhuis moeten en een andere groep die al meteen bezig was om de auto daar weg te krijgen en uit te deuken. Wij nog even bijkomen van de schrik en een paar keer aan elkaar vragen of de ander echt niet gewond is en ook de andere drie gambianen (2 uit onze auto en de man op de motor) hebben ons verzekerd dat ze niet gewond zijn. Wat een geluk hebben we met z'n allen gehad!
Al vrij gauw kwam er ook politie bij, maar toen zijn wij en de jongen vertrokken, aangezien er altijd extra moeilijkheden bijkomen wanneer er blanken bij betrokken zijn, en aangezien de andere man toegaf dat het zijn schuld was hoefden we de chauffeur ook niet te verdedigen. Later hebben we hem nog even in het dorp gezien voor we de ferry weer naar Banjul namen. Wat een dag zeg...

Gelukkig kunnen we het nog allemaal na vertellen, maar we hopen toch wel dat onze pech met het vervoer van nu af aan is afgelopen! Af en toe een klapband dat is nog tot daar aan toe, maar zodra de auto's tegen een muur gaan rijden is onze grens toch wel bereikt ;).
Laten we hopen dat de rest van Gambia toch iets minder pech in petto heeft voor ons :).

Er zijn ook weer een aantal foto's bij van de laatste week, maar ik heb ze nog niet netjes kunnen ordenen of ondertiteling kunnen geven dus dat volgt een volgende keer :). Inshallah! (als god het wil).