Terug van weggeweest!!

Sinds afgelopen vrijdag ben ik in Tamale aangekomen, en het is echt heerlijk om weer terug te zijn :D.

Maar ik zal eerst maar eens verder gaan waar ik de vorige keer gebleven ben. Het wordt een lang verhaal, dus ga er maar even goed voor zitten ;).
We zouden inderdaad zaterdag verder trekken naar Nkwanta, maar daar heeft Jelske een stokje voor gestoken door ziek te worden... Diarree, overgeven alles. Dus maar een rustdag ingepland zodat ze even bij kon komen en zondag zijn we weer langzaam verder getrokken. Maandag gingen we vanuit Nkwanta een dagje naar een nationaal park in de buurt. Daar aangekomen blijkt dat je eigen vervoer nodig hebt en dat je daar ook geen eten of drinken kunt kopen (wat zijn we toch verwend 3 jaar geleden in Mole).Maar gelukkig konden we een auto van hun lenen, hoefden we alleen de benzine te betalen. Dus terug naar het dorp gereden, benzine gehaald en maar meteen wat eten en drinken voor onszelf. Toen zijn we het bos ingereden tot het pad ophield en vandaar zijn we gaan wandelen. Heel mooi getimed midden op de dag wanneer het lekker heet is, dus toen we ruim 1,5 uur later bij de waterval aankwamen zijn we daar maar gauw met kleren en al onder gaan staan. Even afkoelen. Na een eetpauze zijn we weer op ons gemak terug gelopen, om daarna in het hotel uit te rusten.

Dinsdag gingen we op weg naar David in Kpasa, een oude vriend van mij (die nog altijd een oogje op mij heeft, en ja, hij is ghanees, dus opgeven komt niet voor in hun woordenboek ;)). Hij was aan het werk in de bank, maar zodra wij er waren kon hij gewoon de rest van de dag vrij nemen, als ze hem nodig hebben bellen ze wel. Handig die Ghanese manier van werken! We zijn naar hem thuis geweest, wat gegeten en smiddags het dorp verkend (is maar 1 straat maar je moet iets he), nog even wat gedronken en terug in huis nog wat gekaart. Woensdag heeft hij en een vriend van hem ons op de motor meegenomen naar Lake Volta. Daar hebben we twee bootjes genomen om over de rivier te varen. Was echt prachtig uitzicht. Na een tijdje kwamen we bij een groepje kinderen aan die een net met vis aan het inhalen waren. Dus heb ik voorgesteld om even mee te helpen en niet veel later stonden wij tot onze knieen in het water het net in te halen.Toen we klaar waren kregen we als bedankje 2 vissen mee.Die die dag zijn opgegeten (door Jelske en David aangezien vis niet echt mijn favoriet is ;)).

Wat trouwens erg leuk was in dit dorpje, normaal noemen alle kinderen je obruni of salaminga, ligt eraan in welk gebied je zit. Allebei betekent het blanke en zodra ze je zien roepen ze: Obruni hello!. Maar deze kinderen hier riepen telkens "Father" naar ons. Maar David heeft ons uitgelegd dat hier (bijna) nooit blanken komen en dat de kinderen maar een blanke kennen en dat is de priester van de kerk, die natuurlijk father wordt genoemd in het engels. En aangezien hij de enige blanke is die ze kennen, denken ze dat blanken gewoon zo genoemd worden en noemen ze dus iedere blanke die ze zien zo...

Donderdag begon onze tocht naar Tamale.En dat werd een lange tocht. Om half 9 waren we bij het trotro station en hadden we ons kaartje gekocht van de auto.In de auto pasten 15 mensen (nouja, passen.. Ik denk dat er bij ons zo'n 7 mensen in waren gegaan), en een auto vertrekt pas wanneer die vol zit. Soms gaat dat snel, dit keer wat langzamer.Na zo'n 2 uur wachten kregen we te horen dat er nog maar 5 mensen bij hoefden, weer 2 uur later waren dat er ineens 9???? Maarja, ondertussen hadden we ons niet verveeld hoor, wat gekletst (David hoefde niet perse naar werk dus die wachtte gezellig met ons), er zat een oud vrouwtje naast mij die continu aan mijn haren zat. Dat kennen ze hier namelijk niet.En niet veel later bood ze mij haar kleinzoon aan, kon ik meenemen naar Nederland. Ik heb toch maar vriendelijk bedankt, denk niet dat iedereen in Nederland daar even blij van wordt, he Wout ;).
Net op het moment dat wij eigen vervoer aan het regelen waren zat de auto ineens vol en konden we vertrekken. En de auto was een ramp, zo erg had ik het nog niet meegemaakt hier, de deur sloot amper (wij hadden geluk dat we voorin mochten, achterin zater ze nog meer opgepropt), de motor ging niet zo makkelijk aan en het dashbord had gewoon geen inhoud meer. Maarja, hij reed dus we kwamen vooruit. Na iets meer dan een uur kwamen we in het volgende dorp waar we weer moesten overstappen, zelfde type auto, maar waarvan we dachten dat het niet nog erger kon, dat kon. Deze had niet eens een sleutelgat meer, maar gewoon de kabeltjes aan elkaar knopen, er zat een gat in de auto zodat we de stoffige zandweg konden zien, het dashbord was nog leger dan de vorige en de deur werd met een pin vastgezet omdat hij anders niet meer sloot.... Maar ook deze reed, zo nu en dan tenminste... Maar uiteindelijk zijn we in Bimbilla aangekomen, dat was om 5 uur, oftewel, we hebben 8,5 uur gedaan over 48 km. En wie dat ff narekent, inderdaad zonder bagage hadden we dat in diezelfde tijd kunnen lopen.
Maar vanaf daar ging het gelukkig iets sneller, volgende stop was Yendi. Daar gingen we in een grotere bus naartoe die gelukkig ook wat sneller vol zat. Maar de wegen hier in dit gebied zijn heel slecht en vol gaten, dus snel rijden kan sowieso niet, maar deze bus probeerde het toch. En de weg hier zat niet echt bepaald vol gaten, maar kun je je meer voorstellen als een hele grote ribbelchips waar je zonder vering overheen rijdt, oftewel alsof je op een of andere massagestoel zit die net verkeerd staat afgesteld :).
Maar om 9 uur 's avonds waren we in Yendi, en hier hebben we maar besloten dat we lang genoeg hebben gereisd en dat we Tamale maar een dagje zouden uitstellen en hier zouden overnachten. Zo gezegd zo gedaan.

De volgende ochtend op tijd op en na 2 uur reizen waren we om 11 uur eindelijk in Tamale. Heerlijk om weer terug te zijn :D. Richard (my brother) kwam ons ophalen en toen gingen we naar huis, aangezien het nog ochtend was zaten al mijn sisters nog op school. Grandma was wel thuis en die raakte door het dolle toen ze mij zag, helemaal blij dat ik weer terug was gekomen :).
Daarna even met Richard gerelaxed en toen maar onze kleren gaan wassen, dat was ook weer nodig. Dus weer op de ouderwetse manier (we waren het nog niet verleerd) wassen met de handen.
Tussendoor kwamen mijn zusjes een voor een binnen en stuk voor stuk waren ze blij mij weer te zien. Vooral Emmanuela vloog me om de nek, het scheelde niet veel of ze was aan het huilen. Het was echt leuk om haar weer terug te zien. Na het wassen van de kleren gingen we met Emmanuela naar het werk van Deborah, die zag ons al aankomen en begon ons al over de weg tegemoet te rennen. Zij is echt veranderd, ze doet nu een kappersopleiding, heeft nu dus een echt kapsel (de meeste ghanezen hier, ook vrouwen, hebben een kaal hoofd, aangezien ze alleen kroes haar hebben, maar wanneer ze geld hebben laten ze stijl haar eraan maken), en ze kletst ontzettend veel meer dan 3 jaar terug.
Toen naar de markt en eten gekocht en daarna gekookt voor de familie. Ook weer op de ouderwetse manier op kolen, 1 pan tegelijkertijd :).
Gisteren is Jelske verder gegaan naar Kumasi om Tawfic daar weer op te zoeken. Ik blijf 2 weken hier om weer al mijn vrienden te zien, heb de meeste ondertussen al ontmoet en het is ontzettend gezellig. Lekker relaxen, wat gaan drinken, bijkletsen met iedereen, alsof ik hier nooit ben weggeweest. Het voelt allemaal heel vertrouwd en het Ghanese taaltje en gewoontes zitten er ook al weer behoorlijk in. Ik zal me hier de komende 2 weken iig niet vervelen.

Ik zal het hier maar even bij laten, denk dat jullie de voorlopig weer even genoeg hebben gelezen :). De volgende keer zal ik nog wat meer vertellen over het leven hier in Tamale, heb je nog niet genoeg gelezen over Ghana dan kun je altijd mijn oude verslagen van 3 jaar terug erbij pakken ;). Die staan hier links in het rijtje van vorige reizen.

Hopelijk is Nederland ondertussen alweer wat minder koud (of voor de elfstedentocht liefhebbers is het nog harder gaan vriezen) en gaat het leventje daar lekker zijn gangetje (net als hier).
Liefs Kim